Cukrzyca typu 2

Czy pamiętacie, kiedy ostatni raz badałyście poziom cukru we krwi? Myślicie, że cukrzyca was nie dotyczy? Niestety jest to coraz bardziej powszechna i bardzo groźna choroba, która wymaga leczenia, a co za tym idzie – szybkiego rozpoznania.  Typ 2 cukrzycy stanowi 90% wszystkich jej przypadków. Jest to tak zwana cukrzyca insulinoniezależna, polegająca na tym, że mimo iż trzustka wytwarza insulinę, dochodzi do wzrostu glukozy we krwi. Dzieje się tak ze względu na zbyt małą ilość wytwarzanej insuliny lub jej niewłaściwe działanie.

Cukrzyca typu 2 zwykle pojawia się u osób starszych, a częstość jej występowania wzrasta wraz z wiekiem. Ostatnio jednak coraz częściej pojawia się u ludzi młodych, przed trzydziestym rokiem życia. Przyczyną tego są nadwaga i otyłość, niewłaściwa dieta (zbyt mało białka, błonnika i pektyn, za dużo węglowodanów i tłuszczy), brak aktywności fizycznej, stres. Do objawów należy niewyjaśniona utrata wagi, pomimo normalnego odżywiania, wzmożone pragnienie, częste oddawanie moczu, osłabienie, senność w ciągu dnia nie do opanowania, częste zakażenia i trudne gojenie się ran.

Cukrzycę typu 2 rozpoznaje się, gdy poziom cukru o dowolnej porze dnia przekracza 200mg% i występują wcześniej wymienione objawy. Również wtedy, gdy stężenie cukru na czczo (co najmniej 8 godzin po posiłku) przekracza 125mg% i gdy dwie godziny po doustnym przyjęciu 75g glukozy poziom cukru jest wyższy bądź równy 200mg%.

Leczenie polega na przyjmowaniu leków, które wspomagają funkcjonowanie trzustki lub usprawniają wydzielanie insuliny oraz na odpowiednio dobranej diecie i wysiłku fizycznym. Zabiegi te mają na celu ustabilizowanie stężenia glukozy we krwi. Inaczej, jego podwyższony poziom tzw. hiperglikemia prowadzi do groźnych powikłań:

• - nefropatii – uszkodzenie nerek przez białko wydalane z moczem,
• - retinopatii – uszkodzenie siatkówki oka (u osób z cukrzycą typu 2 może być już obecna w momencie rozpoznania),
• - neuropatii – uszkodzenie nerwów ruchowych, czuciowych, wegetatywnych,
• - stopy cukrzycowej – w wyniku złego ukrwienia kończyn dolnych lub uszkodzenia nerwów dochodzi do braku odczuwania bólu, a zwężenie naczyń krwionośnych stopy, sprawia, że jest ona bardzie podatna na zimno i urazy. Dochodzi do owrzodzeń i martwicy na placach, pięcie i opuszce stopy. W groźnych przypadkach konieczna jest amputacja.

Z odpowiednio leczoną cukrzycą można normalnie funkcjonować. Ważne jest jednak, aby odpowiednio wcześnie została ona zdiagnozowana. Często rozpoznanie następuje nawet po dziesięciu latach od momentu rozpoczęcia choroby, a wtedy nasz organizm nie musi walczyć tylko z samą chorobą, ale także ze szkodami, które zdążyła przez ten czas nam wyrządzić. Pamiętajmy o regularnych badaniach krwi, to tylko małe ukłucie w palec i wynik jest po kilku sekundach.

aka