Kochać DDA…

Skrót DDA oznacza dorosłe dzieci alkoholików. Z tym syndromem boryka się w Polsce nawet kilka milionów osób. Wśród nich są zarówno wychowankowie rodzin patologicznych jak i dzieci z tzw. dobrych domów. Doświadczenie z nietrzeźwego domu determinują całe ich przyszłe losy. Traumatyczne przeżycia z dzieciństwa są przyczyną poważnych problemów emocjonalnych w dorosłym życiu. Tacy ludzie maja trudności z tworzeniem i utrzymaniem trwałych więzi z innymi, maja problemy z przyjęciem na siebie roli rodzica. Najczęściej radzą sobie w pracy, osiągają niejednokrotnie ogromne sukcesy, prywatnie będąc jednak nieszczęśliwym.

DDA często nie zdają sobie sprawy, że ich problemy emocjonalne to wina pijącego rodzica, przeciwnie, maja tendencję do zaprzeczania, że taki problem miał, czy ma miejsce w ich rodzinie.

Jak rozpoznać DDA po zachowaniu?
Osoby dorastające przy nietrzeźwych rodzicach nie umieją wyrażać emocji (śmiać się, płakać, okazywać czułości itp.). Nie pokazują tego, co naprawdę czują, gdyż w dzieciństwie ujawnianie uczuć groziło odepchnięciem lub agresją ze strony pijanych dorosłych. Ograniczają także zaufanie. Boją się, że inni ich zawiodą. Rodzice często odrzucali ich miłość, stąd teraz najdrobniejszy konflikt z partnerem czy przyjaciółką wywołuje w nich panikę, że to oznacza koniec łączącej ich więzi. Często wolą pierwsi zerwać znajomość, w obawie, że sami zostaną odtrąceni. Często kłamią. W ich rodzinie zaprzeczano publicznie, że w domu mieszka alkoholik, łamano obietnice. Teraz też kłamstwo jest u nich na porządku dziennym. Ciągle żyją w poczuciu zagrożenia, nawet wtedy, gdy nic złego się nie dzieje. W ich domu spokój nie dawał gwarancji, że niedługo nie wybuchnie awantura. Jeśli DDA z kimś już się zwiążą, to tkwią w takich związkach, nawet, gdy są toksyczne. Usprawiedliwiają partnerów i są z nimi bez względu na doznawane krzywdy, bo z ich domu rodzinnego nikt nie odchodził „tylko dlatego, że było ciężko”. Często czują się osądzani i osądzają samych siebie. Mają ogromna potrzebę aprobaty. Samopoczucie DDA zależy od oznak akceptacji przez otoczenie. Ponieważ rodzice ciągłą krytyką wyrobili w nich przekonanie, że są gorsze od innych, teraz starają się udowodnić swoją wartość. Często stają się nadmiernymi perfekcjonistami, gdyż próbują zasłużyć na podziw. Mimo to nie mają dla siebie szacunku. Z tego względu też DDA zwykle biorą na siebie zbyt wiele obowiązków. Dodatkowym powodem takiego zachowania jest to, że w dzieciństwie DDA często zajmowały się pracami, które powinny należeć do dorosłych. Są impulsywni, wszystko chcą osiągnąć natychmiast. Wydaje im się, że jeśli czegoś nie zrobią w danej chwili, potem im się to już nie uda. Pamiętają, że jeśli rodzice coś im obiecywali, zwykle tego nie spełniali. DDA mają nieustanną potrzebę panowania nad tym, co się wokół dzieje. W dzieciństwie nie mogły przewidzieć, jak danego dnia zachowają się rodzice i co się wydarzy w domu. Nabrały więc poczucia, że od tego, czy będą potrafiły zapanować nad sytuacją, zależy ich bezpieczeństwo.

Jeśli żyjesz z DDA…
Jeśli twój partner zachowuje się w taki sposób, jak ten wyżej opisany, naucz się postępować z nim i z jego emocjami. Nie obwiniaj go za to, jaki jest, naucz się z tym żyć i pomagać mu uporać się z jego „bolączkami”.

W jaki sposób postępować, by mimo jego złych doświadczeń udało się wam zbudować i utrzymać związek? Oto kilka wskazówek, których udzielił psycholog czytelniczkom miesięcznika Claudia:

1. Nawet, kiedy wydaje ci się, że świetnie wam się układa, partner może nagle stwierdzić, że zrywa i chce być sam. Nie bierz tego do siebie – jego decyzja nie wynika z twojego zachowania ani z faktu, że już mu na tobie nie zależy. On po prostu boi się bliskości, nie jest pewien twojej miłości i odsuwa się, bo nie chce cierpieć. Jeśli uda ci się go przekonać o swoim zaangażowaniu, z czasem nabierze zaufania.
2. Jeśli coś obiecujesz, dotrzymuj słowa, nie spóźniaj się itp. On przesadnie reaguje w takich sytuacjach i wpada w panikę, że nic dla ciebie nie znaczy. Poświęcaj mu uwagę i bądź z nim naprawdę (a nie obok). Ale, z drugiej strony, tłumacz mu też, że potrzebujesz trochę czasu dla siebie. To, że nie spędzasz z nim wszystkich wieczorów, nie oznacza, że ci zobojętniał.
3. Przez wiele lat żył w ciągłym napięciu, dlatego teraz nieświadomie zdarza mu się je wywoływać. Jego zachowanie wzbudza w nim potem poczucie winy w stosunku do ciebie, bądź więc wyrozumiała. No, chyba, że kłótnie są notoryczne i mocno cię dotykają.
4. Podkreślaj, że kochasz także jego niedoskonałości. Jeżeli poczuje się pewniej, ujawni swoje najlepsze strony.
5. Ponieważ ma problemy z podejmowaniem decyzji, podsuwaj mu różne rozwiązania i przedstawiaj konsekwencje. Ostatecznego wyboru powinien dokonać sam, ale dzięki tobie będzie mógł zrobić to świadomie. Przestanie czuć się bezradny.
6. Gdy np. długo nie chce przedstawić ci swojej rodziny, podkreślaj, że jakakolwiek by była, nie zmieni to twojego stosunku do niego (nie zmuszaj go jednak do prezentacji).

Mówią, że DDA potrafi kochać bezgranicznie, jak nikt inny. Jest wierny, opiekuńczy i godny zaufania. Dlatego warto niekiedy wytrwać w tej nierównej walce z jego okaleczoną duszą, bo naszą wyrozumiałość i cierpliwość DDA potrafi nagrodzić z nawiązką…
JP